Wim Beeren was een van de invloedrijkste personen in de Nederlandse kunstwereld van de tweede helft van de 20ste eeuw. Hij was kunstrecensent, wetenschappelijk medewerker en hoofdconservator van het Haags Gemeentemuseum, hoofdconservator van het Stedelijk Museum in Amsterdam, lector kunstgeschiedenis aan de Rijksuniversiteit Groningen, directeur van Museum Boijmans Van Beuningen in Rotterdam(1978-1985) en vervolgens van het Stedelijk Museum in Amsterdam (1985-1992). Hij was als persoonlijke vriend van Frits Becht in 1951 betrokken bij de oprichting van de Voorburgse kustgroep de Nieuwe Ploeg.

Net als zijn inspirator Willem Sandberg was Beeren toonaangevend voor het Nederlandse moderne kunstklimaat. Met zijn tentoonstellingen introduceerde hij hier de nieuwste internationale stromingen in de kunst, zoals pop art, land art en conceptuele kunst. Zijn tentoonstellingen waren spraakmakend, zoals 'Op losse schroeven' (1969), 'Sonsbeek 71', 'Malevich' (1989) en 'Energieën' (1990).

Gedurende zijn hele leven heeft Wim Beeren gepubliceerd over moderne kunst, kunstenaars en kunstbeleid. Een uitgebreide selectie van deze teksten is hier gebundeld. Beerens opvattingen over kunst, en zijn beschouwingen over de plaats van het museum in de maatschappij zijn nog steeds relevant. Daarnaast vormen de indringende en stimulerende artikelen een eigenzinnige en geëngageerde kunstgeschiedenis van de eigen tijd. De ontwikkelingen in leven en werk van Wim Beeren worden toegelicht door de verschillende auteurs.